Püf! demişim, uçmuş. Hem de bağışladığım ayları yanına alarak. Ondan sanırım, bende bellek sıfırlanmış. İşin komik (hatta duruma göre: trajikomik) yanı ise şudur şekerparelerim: Ben bunları kime niye yazdığımı hiç hatırlamıyorum!
Bazen böyle eski arşivime dalıp eşeleniyorum dişe dokunur bi şey var mı diye. Her defasında lan amma kasmışım, amma düz adam ahkamları kesmişim falan diyorum, bir de bu yazıya takılıyorum ısrarla. Geçip karşısında kahve içiyorum misal, hatta arada ona da ikram ediyorum, her defasında yok istemem diyor. Galiba o da beni hatırlamıyor.Pulu düşmüş adresi yağmurda çamurda akıp gitmiş perişan bi zarfın içindeki sahipsiz bi mektup gibi.. Salak lan bu yazı. Uçmuş, püf dememe bile gerek yokmuş.
Geçen aylarımı geri ver bari:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder