Eskiden aşk kadını olayım diye hayaller kurardım. Sezen Aksu gibi olayım istiyordum galiba. Yetenek yok, azim hiç yok ama bi özenme halidir gidiyor. Epey bi zaman gitti hem de. Durduk yere içlenmeler, akşam hüzünleri, öylee boşluğa, o hiç gelmeyecek olana buğulanan gözler. Çok acı çekmiş çok usanmış ama uslanmamış deli gönül vitrinleri falan...
Şimdi anlatırken ah o kaybolan yıllarımı bana verseler diyeceğim geliyor, zor tutuyorum kendimi. Ne gereği varmış yav? Ne gereği varmış! Bir insanın kendine benzemesi için kaç insandan geçmesi gerekiyor böyle?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder