hayal kurma cemiyeti

Benim bazen içimden saçma sapan şeyler yazmak geliyor. Gelirdi desem daha doğru olacak galiba. Eski yazdıklarıma baktım, tamam biraz çocuksu olmuş ama onca zaman sonra okurken bile beni mutlu etti. Yazmak da, hayallere dalmak da güzel şey. Çocukken hayal kurmak için kendime zaman yaratırdım. Derslerden oyunlardan ve aile faaliyetlerinden dakikaları kırpıp kendime koskocaman acayip korkunç ve olanaksız dünyalar yapardım.

Sonra ayrıntılara dalıp kurduğum hayali unuturdum. Çok uzaktaki bir gezegendeyim misal, aklım o gezegendeki evlere binalara takılıp kalırdı. Şehirleri düşünmeye başlardım, yollarını, yeraltı şehirlerini ya da uçan otobüs duraklarını. Ve galiba, bunları düşünürken mimar olmaya özendim, mimarlığın çok acayip bir meslek olduğu hissine kapıldım gittim. Sonra mimar oldum ve hayallerim bana epey bi güldü.

Mimarlıktan sonrası yine başka bir hayal kurma işi. Sinema, televizyon.. filmler diziler programlar! Bunlardan ala hayal kurma ve yaşatma faaliyeti olur mu? Meh. İşte bu tek "meh"in anlattığı üzre, benim ikinci meslek de nasibine düşeni aldı gülmelerden. İşin aslı şu ki, ben beceremedim. Ne mimar olarak ne de  programcı olarak hayallerimi gerçekleştirdim. Yanına bile yaklaşamadım.

Döndüm başa. Yine hayal kurmak için kendime zaman ayırıyorum. Yazmak güzel şey, hayal kurmak da.

"hayal kurma cemiyeti" diye yeni bir blog açtım, boş boş durmasın diye üç eski yazı ekledim, bir de yeni bi şeyler yazdım. Aklımda konuşan gezegenler var, tatile çıkan yıldızlar, zaman yolcuları, zaman arsızları var. Banyo fayanslarının yaşamsal kararlar aldığı genel kurulları, şizofren ormanlar ya da aşık kanepeler.

Böyle işte.. bakalım ne olacak sonu.