Herkes yaptığı işin sonucunu bu kadar seviyor mu ben mi anormalim bilemedim. Yok, inanın kendini beğenmişlik türünden bir sevme değil bu. Sonucu, sonuçtan duyduğum mutluluğu seviyorum ben. Yaşama enerjisi veriyor bana bu anlar ve tekrar tekrar yaşamak istiyorum.
Bu runnerı kardeşim için yaptım. Naz (yeğenim) bu kurabiye adamları çok seviyor. Kağıttan çok kez kestim onun için ve o kağıtları bile aylardır yırtmadan saklıyor. Kurabiye adama "çiğ adam" diyor, sanırım çim adamla karıştırıyor :) Biraz ona özel bir çalışma oldu. Cupcakeler de Ada'nın olsun...
Onun masası benimkinden daha büyük. Benimkinin açılmış haliyle tam geldi.
Fotoğrafı biraz eskittim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder