Yaşlı kızıldereli reisi kulübesinin önünde torunuyla
oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini
izliyorlardı. Köpeklerden biri beyaz, biri siyahtı ve on iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup
duruyorlardı.
Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğiydi bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünüyor, dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illa da siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık. O merakla,sordu dedesine: Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı.
- "Onlar" dedi, "benim için iki simgedir evlat."
- "Neyin simgesi" diye sordu çocuk.
- "İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen su gördüğün
köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur.
Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım
onları.
Çocuk, sözün burasında; 'mücadele varsa, kazananı da
olmalı' diye düşündü ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir
yenisini ekledi:
- "Peki" dedi. "Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?"
Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa.
- "Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beslersem!"
İyi insan ve kötü insan yoktur. Her insanın içinde iyilik de kötülük de vardır. İçimizdeki borsada bu iki kavramdan biri değer kazandığında diğeri değer kaybeder. %70 kötü olduğumuzda %30 iyiyizdir. İçimizdeki iyilik ile kötülüğün toplamı daima yüzdür. Başka türlü düşmanlarını gözünü kırpmadan öldüren mafya babalarının, çocuklarının başını okşamasını hiçbir zaman anlamayız. Erdemli insan kendi içinizdeki kötülüğün iyiliği yenmesini engellemeye çalışır. Başka insanların içinde de iyiliği egemen kılmaya çalır. İyiliği egemen kılmak için kötülük yapmamak da gerekir!
Kigem
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder