Dün gece çok geç yattım. Eşim Ankara'daydı. Ben de geç vakitlere kadar bir şeyler tasarlayıp, göz kapaklarım kapanmış vaziyette yatağa pestil gibi attım kendimi. Sabah 6.30 da saatlerce uyumuş gibi uyandım. Saat çalana kadar bir saat daha uyuyayım, dedim. Aklıma güle bağladığım paralar ve dilek kağıtları geldi. Koridora gelince baktım oğlumun odasının ışığı yanıyor. Sınavı da yoktu, niye erken kalktı diye meraklandım. Laptop önünde proje ödevini hazırlıyormuş. Üstelik ödev teslimi bugün değilmiş. Hayretler içerisinde kaldım (uykusu çok tatlıdır çünkü) ama neyse... Üstüme bir hırka alıp paraları toplamaya bahçeye indim. Eve çıkınca üşüdüm ve kahvaltısını hazırlayıp tekrar yattım. Onun saati gelip "gidiyorum öpücüğü" için geldiğini hayal meyal hatırlıyorum. Uykumdan 2-3 tane birbirine karışmış siren sesiyle uyandım. Çok korktum. Yan yoldan geçti, ambulans mı itfaiye mi anlayamadığım sesler. Hemen korkup oğlumu aradım. Neyse o sağ salim gitmiş okuluna. Hala da öğrenemedim neler olduğunu...
Neyse kalktığımdan beri mutfaktan 10 kere geçmişimdir ama bu günümü güzelleştiren notu kaç saat sonra gördüm. Canım benim, sana da Allah senin gibi güzel evlatlar versin...
Eşimin evde olmamasından istifade edip, dün öğlende mutfağa yayıldım. Ama ne yayılmak. Notu fotoğraflarken bu manzarayı da kayıt altına aldım. Bugün de bu masadakilerle beraberim. Belki yarın da...
İşte ben böyle güzel ve dağınık bir sabaha uyandım, ya siz?
İşte ben böyle güzel ve dağınık bir sabaha uyandım, ya siz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder