Sonra vazgeçtim. Galiba, aslında insanın öyle pek de özenilecek bir canlı olmadığını anladığım zamanlara denk geldi bu. İnsanı insan yapan her neyse neydi, öyle çok da önemli değildi.
Hatırlayabilmek yeteneği gibi.
Anı biriktiren kaç canlı var ki? Misal bir kaplumbağanın geçmişine dair anıları, ah ben çocukken diye başlayan uzun metrajları olabilir mi? Bir kaplan belleğinin çekmecelerine bahar temizliği yaparken bulduğu bir kırık çerçeveye bin ayrı anının resmini sığdırmış olabilir mi? Bir sırnaşık sarmaşık için mazi gönlünde yaradır diyebilir miyiz?
Koskocaman bir hayır. Elbette, bildiğimiz kadarıyla. Bilmediğimiz bir yerlerde pekala anılarına sahip çıkan zürafalar ya da unutmak için içen iguanalar olabilir.
Hatırlayabilmek yeteneği insana dair bir özellik ama her daim keyif verdiği söylenemez. Unutabilmek de en az onun kadar önemli ve değerli bence. Hafızamız var, aman çok güzel.. ve bu hafızamız nisyan ile malül. Bak bu daha da güzel.
Yoksa kim ister gömülüp unutulmaya terk edilmiş anıların, rahatsız zombiler gibi gecenin bir yarısı "beyinn beyiinn" diye saldırıya geçmesini? Beynini yemesini? Tamam beyin bedava ama o kadar da değil.
Hal böyleyken, neden her halimizi her şeyimizi misal Facebook'a yükleyip suret suret, kare kare, bölüm bölüm depoluyoruz? Neden her an'ımızı kayıt altına alıyoruz, tadına vara vara yaşamak dururken? Sonradan izleyince mi değerleniyor o anlar, yoksa başkalarının tanıklığı mı gerekiyor yaşanıldığının farkına varmamız için?
Hiçbir şeyin unutulmasına izin verilmeyen bir çağda, unutulmaktan ve unutmaktan korkarak, yaşamlarımızı kaydedip izliyoruz.
Hafızalar zombilere emanet.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder