Ünlem işaretlerine özgürlük!!!

Ünlem işaretini seviyorum, heyecan verici bi yanı var. Bir cümlenin sonunda onu öyle tek başına dikilirken görünce içimi bir sevinç ele geçiriyor, "bak" diyorum kendi kendime, "yazar burada heyecan yapmış, hatta belki biraz öfke.." 

Bazen tek başına kalmıyor bir ünlem, yanında başka ünlemler de oluyor. Halay çeker gibi sıralanmışlar cümlenin sonuna, içe sığmayan bir heyecan taşıyor kabından ve ulaşıyor okuyan zevatın gözüne gönlüne.

Buraya kadar tamam. Her şey iyi, güzel ve galiba normal.

Ancak bir de parantez içine alınan ünlem işaretleri meselesi var.
Bakın tam olarak şöyle: (!) 

Bir yerlerde böyle hapsedilmiş mazlum bir ünlem görürseniz anlayın ki, yazar bize "yok anacım durduk yere heyecan yapmayın, ironi yaptım azıcık, o yüzden koydum o ünlemi oraya" demek istiyor. Galiba pek güvenemiyor izanımıza. O ünlem parantez içinde orada olmazsa, sanıyor ki yazdığını olduğu gibi alıp kabul edeceğiz.. Sanıyor ki, okuyanlar sanki biraz kavrama engelli, biraz saf.

Aslında ben çok anlayışsız (!) çok edepsiz (!) olduğum için yazıyorum bunları.

Peki madem, ben, yani şu parantez içi ünleme layık görülen bir okur olarak "isyeeaan!! (!)" edeyim azıcık:

Sevgili yazar kardeşim, sandığın kadar okuma ve okuduğunu anlama engelli değilim. Yaptığın ironiyi anlamam için "burada ironi yaptım aman diyim" işareti vermene gerek yok. İroni zaten anlaşılırsa ironidir, anlaşılmıyorsa bırak dağınık kalsın, anlamayanın sorunu olsun. Sen şimdi cümlelerinin ve hatta kelimelerinin sonuna bu aç parantez ünlem kapa parantez yapıyorsun ya, emin ol o yazdıkların okuyana ulaşmıyor. Yanına gelip oturmuyor, elinden tutmuyor. Öyle tepeden tepeden bakıp gidiyor.

Arz ederim, yani lütfen diyorum bak, bi oldurun artık.. kaldırın şu parantezleri.

Ünlem işaretlerine özgürlük!!!