Jetgiller kuşağının isyanı

Bu aralar en sevdiğim klişe şu: “Yıl olmuş 2012..” Devamının nasıl geldiği önemli değil. Hatta klişelerden pek hazetmiyor oluşum da önemli değil. Arada bir bahar havası esiyor aramızda, ve ben birini alıp bağrıma basıyorum. İşte bu seferki şanslı klişe de bu.

Tamam, madem bu girişi yaptım, devamı hemen gelsin..

Yıl olmuş 2012, ama biz ışınlanmayı bulamadık. Bırak ışınlanmayı, daha uçan arabalarımız bile yok. Semaya uzanan direklerin üzerine kondurulmuş senden benden akıllı evlerimiz de yok?

Jetgiller kuşağının isyanıdır bu, lütfen birileri sesimizi duysun.

Mutfak robotu hâlâ daha tezgahın üzerinde duruyor? Yani yıl olmuş 2012, bunun şimdiye kadar ayaklanıp etrafta fır dönmesi gerekmiyor muydu? Hani nerede evin içindeki “insanı güne hazırlama bandı”? Kalkıp çıkacaksın üstüne, bant ilerleyecek ve sonuna geldiğinde sen yıkanmış kurulanmış, diş tırnak temizliği ve (buraya dikkat lütfen) saçların şekilli bakımı yapılmış ve (burası çok mühim) giydirilmiş olarak güne başlayacaksın. Hanimiş?

Görüntülü cep telefonlarıyla kandırdılar bizi. Yıl olmuş 2012, elimizde bir bu var. Uçan araba yok, ışınlanma hak getire.. robotlar hâlâ tezgahların üstünde pinekliyor. Olacak iş midir bu?

Yahu nerede Ay’a yolculuklar, güneş sistemine akşam seferleri? Alırdık elimize içkilerimizi, gider güneşi mekanında selamlardık. Hal hatır sorardık. Akşam oldu hüzünlendim ben yine derdik misal, güneş bi şey anlamazdı, ama olsun, biz bağıra bağıra devam ederdik fasıla, batan gün kana benziyor diye.

Mağduruz, duyun sesimizi. Bir kameralı telefona kandırdınız bizi.

Haydi peki teknolojiden vazgeçelim, ama kardeşim hani nerede birleşmiş halklar? Hani nerede kaldırılmış sınırlar? Haritalar kırmızı çizgilerle dolu hâlâ.. yıl olmuş 2012? Hani nerede yok edilmiş silahlar, çaresi bulunmuş bütün kötü hastalıklar? Grip aşısına tav ettiniz bizi. O da her yıl değişip duruyor zaten.

 Yıl olmuş 2012, değişmeyen bir şey var: Fena halde kandırıyorsunuz bizi.

Ayıptır, günahtır.. ben ışınlanmak istiyorum. Arz ederim.