Yüzlerce yıl geçmiş, biz coşkuyla fetih kutluyoruz. Aslında haklıyız, çünkü İstanbul'u hâlâ daha fethediyoruz. Her gün ayrı bir yeri işgal ediliyor, talan ediliyor. Yıktıklarımızın yerine yaptıklarımızı gururla sergiliyoruz. Yeni siteler, devasa alış veriş merkezleri, düzenleme kurbanı parklar, sahiller, yeşil alanlar..
Yerleşik olmak için anılar gerekiyor. Eski evler, eski sinemalar, pastaneler, lokantalar, garlar, yollar.. bir ucu her zaman denize çıkan ve hep denize çıkacağından hiç kuşku duyulmayan sokaklar gerekiyor. Farklı dokular, desenler, mimariler gerekiyor. Mihenk taşı olacak, nirengi noktası olacak biricik binalar, heykeller, kent mobilyaları gerekiyor.
Çocukluğumuzun geçtiği sokağı gidip bulduğumuzda, öyle çok da şaşırmamamız gerekiyor. Aslında sadece sokağı bulabildiğimiz için ne kadar şanslı olduğumuzu düşünmememiz gerekiyor. Annemiz bir pastanenin önünden her geçişinde gençlik anılarını anlatmaya başlıyorsa, bunun kıymetini bir kentli olarak bilmemiz gerekiyor.
İnsanın elinden anılarını, belleğini aldığınızda geriye koskocaman bir boşluk kalır. Kentin elinden anılarını alırsanız, kentin belleğini silerseniz. Geriye benimsenmemiş, ait hissedilmemiş, yabancı bir mekan kalır. Yabancı bir yer. Defalarca ferthedilmeye açık, soğuk ruhsuz bir yer.
Sinemaları, pastaneleri, garları, sokakları yıkıp geçerek kentlilin anıları talan ediliyor. Bağları koparılıyor ve ellerine, birbirinin aynısı alış veriş merkezleri, birbirinin tıpkıbasımı düzenlemeler veriliyor. Kat planları, mağazaların yerleşimi, sinema katı, hızlı yemek katı vs vs.. her bi şeyi birbirinin aynısı olan merkezlerden çocuklarımız anı toplayacaklar geleceklerine.
Gel de böyle düzeltilmiş kentleri defalarca defalarca ve hoyratça fethetme.
Şu fetih/fatih kafasından kurtulmamız gerekiyor. Talan olduk cümleten.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder